بهمن ماه پارسال در یادداشتم (که در سایت ایران تئاتر منتشر شد)، در تبیین مسائل اسپانسرشیپ در تئاتر گفتم که هرچند دولت همواره به عنوان حامی اصلی تئآتر، از محل منابع خود به این هنر کمک میکند، ولی این بودجهی دولتی چیزی جز مالیاتهای همین شرکتها و صنایع و بنگاههای اقتصادی نیست که البته با وجود یک واسطه (یعنی متولیان دولتی تئآتر)، به سوی این هنر جریان یافته است و شاید حذف (و یا تضعیف فلسفهی وجودی) این واسطه، چندان به مذاق سیاستگذاران بخش تآتر خوش نیاید.
حالا در تایید این گفته، صحبتهای بهمن فرمان آرا را ببینید که ضمن انتقاد به بیمهریهای اعمال شده نسبت به تئاتر خصوصی گفته است: «… قرار بود به طور مستقل و با سرمایهگذاری خصوصی اجرا شود اما به نظرم صادر نشدن مجوز اجرای این نمایش به خاطر علاقهی مسوولان و مدیران تئاتر برای دولتی نگه داشتن این هنر است».
