منشور حقوق بیمار و یک سؤال مهم

در نظام درمانی ایران، هر بیمار دارای یک سری حقوقی است.

متن کامل منشور حقوق بیمار را در اینجا ببینید.

اما در یکی از بندها، ذکر شده:

در مراحل پایانی حیات که وضعیت بیماری غیرقابل‌برگشت و مرگ بیمار قریب‌الوقوع می‌باشد، ارائه‌ی خدمات درمانی با هدف حفظ آسایش وی ارائه گردد. منظور از آسایش کاهش درد و رنج بیمار، توجه به نیازهای روانی، اجتماعی، معنوی و عاطفی وی و خانواده‌اش در زمان احتضار می‌باشد. بیمار در حال احتضار حق دارد در آخرین لحظات زندگی خویش با فردی که می‌خواهد همراه گردد.

حالا سؤال من این است که چرا این حق فقط در «آخرین لحظات زندگی» به افراد داده شده است؟

یعنی افراد فقط در لحظه‌ی آخر عمرشان اجازه پیدا می‌کنند که با هر فردی که «بخواهند» همراه شوند.

به نظر من این خیلی نامردی است. چرا این حق در طول حیات و زندگی افراد به رسمیت شناخته نمی‌شود و فقط «در آخرین لحظات عمر» چنین مجوزی به آدم‌ها داده می‌شود؟