طلبیدن

یکی دو تا از دوست‌های من هستند که با دوست‌دخترهای‌شان زندگی می‌کنند … بحمدالله مشکل اقتصادی هم ندارند ..

چند روز پیش یکی از آن‌ها را توی یک فروشگاه به طور اتفاقی دیدم … از فروشگاه زدیم بیرون و شروع کردیم به صحبت ..

می‌گفت که با همان دوست‌دخترش زندگی می‌کند … راست‌اش خوشحال شدم که در این دور و زمانه هنوز می‌توان روی این جور رابطه‌ها حساب کرد …

سؤال کردم آیا دوست‌دخترش به او (یعنی به همین دوست من) اصرار نمی‌کند که ازدواج کنند و رابطه‌ها، شکل رسمی‌تری به خود بگیرد؟

دوست‌ام جواب داد که اتفاقاً من مدام اصرار می‌کنم که بیا ازدواج کنیم، اما دوست‌دخترش زیر بار نمی‌رود …

دلیل‌اش را سؤال کردم …. دوست من هم یک سری دلیل آورد، مبنی بر این‌که شاید هنوز در مرحله‌ی شناخت است و … این حرف‌ها …

یاد یک مطلبی از توی یک وبلاگ افتادم …. به نکته‌ی خوبی اشاره می‌‌کرد …. می‌گفت بحث این نیست که یک آدم چقدر به تو نزدیک است …. یا چقدر خوشحال است که سنگ صبور تو باشد، …. یا اصلاً مهم نیست که چقدر شناخت دارید یا چند سفر با هم رفته‌اید …. یا جتی اصلاً چند بار با هم خوابیده‌اید …

بحث بر سر این است که تو باید دلت بخواهد … یعنی یک چیز نهانی آن ته‌ و توها بطلبد …. بعد یک‌هو تصمیم بگیری سفره‌ی دلت را یک جای غریبی باز کنی ….. مثلاً وقتی که برای اولین بار دستت به دستش می‌خورد … یا وقتی که زیر اولین بارانی که با هم تجربه می‌کنید ….

خلاصه بحث بر سر این است که باید خیلی ساده، فقط بطلبد …

حالا این دوست من هم ظاهراً می‌خواسته بگوید که او شاید در فهرست آدم‌های «طلبیده‌ی» زندگی دوست‌دخترش قرار نگرفته …

می‌خواستم بیشتر پرس‌و‌جو کنم (همان فضولی‌های بی‌دلیل!!!) …. اما احساس کردم دارد زجر می‌کشد که در این مورد حرف بزند ….

دوباره برگشتیم توی فروشگاه …. خرید کردیم … و خداجافظی و ….

از آن موقع دارم فکر می‌کنم که هرکدام از ما، چند تا از این «آدم‌های طلبیده» توی زندگی‌هایمان داریم؟

آیا تعداد این آدم‌ها، می‌تواند بیانگر موفقیت ما در حوزه‌ی پیشرفت در روابط اجتماعی و شخصی باشد؟ …

بدجوری فکرم را معطوف خودش کرده است …