در دیدار دیروز هیئت دولت با رهبر، نکتهی مهمی از زبان آیتالله خامنهای خطاب به هیئت دولت مطرح شد که به نظرم اشاره به واقعیت عجیبی است.
مقام معظم رهبری یکی از ویژگیهای این دولت را «خودداری از استراحت» دانسته و این را یکی از امتیازات بزرگ این دولت تلقی کردهاند.
یادم هست در مجلس تودیع یکی از مدیران بودم. این مدیر بینوا در توجیه سختکوشی خود میگفت که از بس همیشه در فکر کار بوده؛ هیچوقت نفهمیده که فرزندانش «کی» و «چگونه» بزرگ شدهاند.
اکنون جند سالی میشود که پدیدههایی نظیر «کار مداوم» و «عدم استراحت» و «خودداری از استفاده از مرخصیهای استحقاقی» و امثال آن، به یک رویه تبدیل شده است؛ بهگونهای که بیم آن میرود رفتهرفته پدیدهی «تفریح» در نزد مدیران عالی دولت؛ تبدیل به یک تابو شود (یا حداقل ژست آن را بگیرند)
باید دانست که مطابق رویههای جاری، حداکثر عمر یک وزیر حدود 5 سال است. یعنی یک نفر حداکثر مدت 5 سال در سمت وزیر باقی میماند.
قبل از این که وزیر شود، مسلماً سالهای زیادی هم به عنوان مدیر و امثال آن خدمت میکرده است.
آنچه را که من نمیتوانم بفهمم این است که چرا یک مدیر و وزیر دولتی باید این همه سال دوری از خانواده و فرزندان و فراغ بال و پرداختن به تفریح را «یک فضیلت اداری» و کاری محسوب نماید؟
چرا بین مدیران دولتی ما، هرکدام که مرخصیهای سوخته (استفادهنشدهی) بیشتری داشته باشد، بهعنوان مدیر موفقتر شناخته میشود؟
چرا یک مدیر دولتی باید تا ساعت 9 یا 10 شب در اداره حضور داشته باشد ؟ …. میدانم بیشتر جلسههای کاری از ساعت 6 بعدازظهر آغاز میشود …
کدام انسانی است که میتواند به مدت 12 یا 13 ساعت کار طاقتفرسای ذهنی داشته باشد و نتیجهی کارش هم مطلوب باشد؟
اغلب این مدیران وقتی به منزل میرسند، دیگر شبیه جنازههای متحرک هستند …. کجا این آدمها وقت و توان و حوصلهی پرداختن به امور داخلی منزل را دارند؟ …
به این که فرزندانشان چه کردهاند؟ …. اهل و عیالشان در چه حال و هوایی هستند ؟ …. مسائل و روابط خصوصیتر که به جای خود ….
اساساً هدف از مرخصی و تفریح آن است که قوای دماغی افراد تقویت شده و توان و انگیزهی خود را برای استمرار فعالیت حفظ کنند.
خلاصه اینکه به نظر من، نباید شرایطی را در بخش دولتی فراهم کرد که رفتارهایی نظیر «کار افراطی» و «کار بدون استراحت» و امثال آن به عنوان فضیلت محسوب گردد؛ بلکه برعکس باید بهترین و گرانترین و مرغوبترین تفریحات را به نحو مناسب در اختیار مدیران دولتی قرار داد.
این آفت بزرگی است که بخواهیم دوری و غفلت از خانواده و فرزند را یک «رفتار حسنه» فرض کنیم.
ای چه خوب گفتی .
مدیرت میگه مرخصی حق شماست ولی وقتی میخواهی بگیری ان قدر دلیل گرفتنش و …. رو ازت میپرسه که ادم فکر میکنه داره دست به گناه نا بخشوده ای میزنه.کیفیت کاری فدای کمیت کاری شده.
[پاسخ]