چند وقت پیش این یادداشت را دیدم که از بحران بیمخاطبی در فضای مجازی و همچنین بیفایدگی تلاش در این فضا سخن گفته بود.
اگر از برخی افراد شناختهشده و صاحبنام بگذریم، باید اظهار داشت که تا حدود زیادی حق با اوست.
شاید حتی اگر سیاست «یکی به نعل؛ یکی به میخ» را هم در پیش نگرفته باشیم و حرفهای منتشره در وبلاگهایمان را به مثابهی دیدگاههای واقعی خودمان در قبال مسائل و موضوعات مبتلابه جامعه بدانیم (چه سیاسی و چه فرهنگی و چه اقتصادی و …)، ولی باز هم ظاهراً کسی به آن مواضع توجه نخواهد کرد.
دلیلاش هم این ایمیل که اخیرا از طرف یکی از این سایتهای درپیتی اصولگرا (از همینهایی که به طور فصلی و به مناسبت مقولهی انتخابات پیشرو به راه میافتند و البته زود هم چراغ عمرشان به خاموشی میرود) برایم ارسال شده است.
