مصاریع گمشده

– بدبخت اگر مسجد آدینه بسازد / یا طاق فرو ریزد و یا قبله کج آید

– از هرچه بگذری سخن دوست خوش‌تر است / از یار، ناز خوش‌تر و، از من نیازها (ادیب پیشاوری)

– طمع را نباید که چندان کنی / که صاحب کرم را پشیمان کنی

– ابلیس کی گذاشت که ما بندگی کنیم / یکدم نشد که بی سر خر زندگی کنیم

– پس زبان محرمان، خود دیگر است / همدلی از همزبانی خوشتر است

– نه در غربت دلم شاد و نه رویی در وطن دارم / الهی بخت برگردد از این طالع که من دارم

– گر دهت روزگار، دست و زبان زینهار / هرچه بدانی مگو، هرچه توانی مکن ( ضیاء نیشابوری)

– ستم از غمزه میاموز که در مذهب عشق / هرعمل اجری و هر کرده جزایی دارد( حافظ)

– ابرو گشاده باش چو دستت گشاده نیست / چون وا نمی‌کنی گرهی، خود گره مباش

– به پیش شمع چه خوش گفت قیچی پولاد / زبان سرخ سر سبز می‌دهد بر باد

– دستت چو نمی‌رسد به بی بی / دریاب کنیز مطبخی را

– مکن باور سخن‌های شنیده / شنیده کی بود مانند دیده ( ناصر خسرو)

– هرچه کنی به خود کنی گر همه نیک و بد کنی / کس نکند به جای تو، آنچه به جای خود کنی

– با خرابات‌نشینان به کرامات ملاف / هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد

– مشو غره بر حسن گفتار خویش / به تحسین نادان و پندار خویش

– علاج واقعه قبل از وقوع باید کرد / دریغ سود ندارد چو رفت کار از دست (سعدی)

– از مکافات عمل غافل مشو / گندم از گندم بروید جو ز جو

– امیدوار بود آدمی به خیر کسان / مرا به خیر تو امید نیست شر مرسان

– ران ملخی نزد سلیمان بردن / عیب است ولیکن هنر است از موری

– نفی حکمت مکن از بهر دل عامی چند / عیب می جمله بگفتی هنرش نیز بگو

– عاقل به کنار آب تا پل می‌جست / دیوانه پا برهنه از آب گذشت

– ظلم و ستم گرچه ز دربان بود / از اثر غفلت سلطان بود

– جهل من و علم تو فلک را چه تفاوت / آنجا که بصر نیست، چه خوبی و چه زشتی

– در سرکشی است خاک‌نشینی که گفته اند / فواره چون بلند شود، سرنگون شود

– باش تا صبح دولتت بدمد / کاین هنوز از نتایج سحر است

– از دشمنان برند شکایت به پیش دوست / چون دوست، دشمن است شکایت کجا برم ( اظهری)

– زلیخا مرد در حسرت که یوسف گشت زندانی / چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی

– عنان مال خودت را به دست غیر مده / که مال خود طلبیدن کم از گدایی نیست

– صد گرگ درنده توی گله / بهتر ز عجوزه در محله

– متاع کفر و دین بی‌مشتری نیست / گروهی این، گروهی آن پسندند

– ای مگس عرصه‌ی سیمرغ نه جولانگه توست / عرض خود می‌بری و زحمت ما می‌داری

– گفت شخصی خوب ورد آورده‌ای / لیک سوراخ دعا گم کرده‌ای

– هرچه نصیب است نه کم می‌دهند / گر نستانی به ستم می‌دهند

– هیچ کس از پیش خود چیزی نشد / هیچ آهن خنجر تیزی نشد

هیچ قنادی نشد استاد کار / تا که شاگرد شکر ریزی نشد

– شه به ما کرده عطا حاکم فلفل‌نمکی / نه به آن شوری شور و نه به این بی‌نمکی

– هرکه او ارزان خرد، ارزان دهد / گوهری طفلی به قرص نان دهد ( مولوی)

– جدایی تا نیفتد دوست قدر دوست کی داند / شکسته‌استخوان داند بهای مومیایی را

– حرف، در آخر کار است، نه دانستن کار / طاس اگر نیک نشیند، همه کس نراد است

– گر دایره‌ی کوزه ز گوهر سازند / از کوزه همان برون تراود که در اوست

– ما که رسوای جهانیم، غم عالم همه پشم است / طبل پنهان چه زنی، طشت من از بام افتاد

– عالم بی‌خبری طرفه بهشتی بوده است / حیف و صد حیف که ما دیر خبردار شدیم

– در دل دوست به هر حیله رهی باید کرد / طاعت از دست نیاید گنهی باید کرد ( نشاط اصفهانی )

– هرچه از دوست می‌رسد نیکوست / گر همه پوست باقلا باشد

– دل بدان غمزه‌ی خونریز کشد «جامی» را / صید را چون اجل آید پی صیاد رود

– چو دشنام گویی، دعا نشنوی / به جز کشته‌ی خویشتن ندروی

– شب‌های هجر را گذراندیم و زنده‌ایم / ما را به سخت‌جانی خود این گمان نبود

– صحبت غنیمت است چون به هم رسیده‌ایم / تا کی دگر به هم رسد این تخته‌پاره‌ها

– عشق تو در درونم و مهر تو در دلم / با شیر اندرون شد و با جان به‌در رود  ( خواجه رستم )

– نه قاضی‌ام، نه مدرس، نه محتسب، نه فقیه / مرا چکار که منع شراب‌خواره کنم

– برگ سبزی است تحفه‌ی درویش / چه کند، بینوا همین دارد

– تو پنداری که بدگو جان به در برد / حسابش با کرام‌الکاتبین است

– نشاط جوانی به پیری مجوی / که آب روان باز ناید به جوی

– ای ما لنگ است و منزل بس بعید / دست ما کوتاه و خرما بر نخیل

– هر گلی علت و عیبی دارد / گل بی‌علت و بی‌عیب، خداست