مورد جالبی در یکی از شبکه‌های اجتماعی موبایل (که در آن عضو هستم) اتفاق افتاد که بد ندیدم با شما هم در میان گذاشته شود.
موضوع به پدیده‌ی «ساخت چین» مربوط می‌شد.
ماجرا از اینجا آغاز شد که یکی از اعضای گروه، پیامی به این شرح برای بقیه نوشت:
«سلام . شبکه یک سیما درحال ساخت مجموعه مستندی درباره تولیدگران به ویژه کارخانه های باسابقه و معتبر است ک در اثر ورود بی رویه کالاهای چینی ورشکسته شده اند.
دوستان هر فردی را که می‌شناسند لطفا به صورت خصوصی اطلاعات لازم را به من بدهند»
در ادامه؛ یکی از اعضای گروه که خودش می‌گوید تولیدکننده است؛ جواب داد:
«سلام. طرح این موضوع به این شکل، از اساس غلط است. واردات اصولی و توسط افراد حرفه ای و با پرداخت حقوق گمرکی و عوارض قانونی حق مردم هر کشور است.
آنچه که موجب ورشکستگی می‌شود صرفا واردات قانونی از چین یا هر جای دیگر نیست بلکه ضعف مدیریت، وارد شدن اشخاص بی تجربه به عرصه تولید ، واردات کالاهای بنجل توسط افراد فاقد سواد و دانش فنی در لباس بازرگان وارد کننده و . …. مسایل دیگر است.
الان مگر تلفن آیفون ساخت چین نیست ؟
مگر کفش های نایک ساخت کامبوج نیست؟
توصیه میکنم نداشتن استراتژی توسعه و تولیدمان به گردن کالای چینی نیندازیم.
به عنوان یک تولیدکننده با ۳۰ سال تجربه می‌گویم مشکل ما کالای چینی نیست. مشکل فقط «همه‌کاره‌بودن» مامور خرید «حق‌و‌حساب‌بگیر» ادارات هستند که فقط ملاک انتخاب‌شان قیمت پایین در ازای قربانی‌شدن کیفیت کالا ست.
مامور خرید هایی که قدرت‌شان از مدیر اداره و واحد فنی مهندسی آن سازمان هم بیشتر است.
پیرو این اظهارنظر، یکی از دوستان روزنامه‌نگار ما هم گفت:
«این ایده که چینی‌ها ما را بدبخت کردند، دقیقا ناشی از رانت‌جویی تولیدگران ایران است. اون بخشی که اصلا رقابت را دوست ندارند. چرا کسی راجع به این مستند نمی‌سازد که کدوم صنایع هستن که رقابت می‌کنند و رانت انحصار بازار داخل را ندارند … مثلا شوینده ها… اینها کاملا دارن با خارجی رقابت می‌کنند و سر پا هستند و دولت هم هیچ کمکی نمی‌کند.
بعد یک سری رانت‌خوار مثل خودرو سازها و چه و چه ؛ مدت ۳۵ سال است که انحصار بازار داخل را دارند و اصلا «رقابت‌پذیر» نیستند.
اینها قیمت تمام‌شده‌شان را نمی‌توانند تنظیم کنند. کلا به نظر من پارادایم اصلی کشور باید به سمت رقابت‌پذیر کردن صنایع و تولیدات برود تا چیزی به اسم حمایت.
آن‌هایی که از چینی‌ها بد می‌گویند، خودشون می‌روند به اسم تولید داخل، جنس از چین وارد می‌کنند و می‌آورند….بعد به خاطر اینکه از دولت رانت بگیرند، داد و هوار سر می‌دهند که «جنس چینی فلان و جنس چینی بهمان» ….. یک مورد دیگر هم صنعت حفاری است.
خودرو سازها هم که دیگر دستگیره‌ی در تیبا را از چین وارد می‌کنند و «منت تولید ملی» را سر ما می‌گذارند.
اینها اگر چین نبود اصلا وجود نداشتند. بعد در داخل برای اینکه رانت را تقویت کنند، داد سر می‌دهند که چینی ها چه شدند چه کردند.
یادمان نرود اگر بدبختی هست، از «شما»ی تولیدکنندهی رانت‌خوار است که عادت کرده‌ای توی فضای انحصاری زندگی کنی و بیشتر هم «مدیر هزینه» هستی تا «مدیر تولید» یا « مدیر ثروت‌آفرین».
نفر اول (یعنی همان تولیدکنندهی باسایقه در گروه)، تذکر داد که این آدرس غلط دادن را رها کنند؛ چرا که به نفع همه است مخصوصا به نفع تولیدکنندگان واقعی.
