مسئولین چرا آمارهای نادرست می‌دهند؟

اهمیت این بازارها به چند طریق مورد بررسی قرار دارد؛ اول آنکه ورود سرمایه، فقط محدود به توسعه سازمان نیروی کار در اقتصاد میزبان است. بدین صورت که جهت گیری ورود، به سوی سازمان های کم هزینه تر متمرکز است. مسلماً انتفاع از دانش نوین، مستلزم آن است که بنگاه های داخلی، فعالیت های عادی خود را تغییر دهند. مثلاً از ماشین آلات و تجهیزات جدید استفاده کنند یا مدیران با مهارت های بالاتر را به خدمت گیرند. حال ممکن است برخی بنگاه های داخلی، توانایی تامین مالی این الزامات را از محل های داخلی نداشته باشند. هرچه این شکاف عمیق تر باشد، نیاز آنها به تامین مالی خارجی (خارج از منابع داخلی بنگاه) بیشتر می شود. در اغلب اوقات، تامین خارجی فقط محدود به منابع مالی کشوری است و از این بابت، توسعه دسترسی بنگاه ها به منابع خارجی (که یکی از جلوه های آن، همین FDI است)، بسیار حیاتی است. به هر روی شواهد مبهمی درخصوص رابطه بین FDI و رشد اقتصادی وجود دارد، ولی تاکنون رابطه منفی آنان هم به اثبات نرسیده است. ولی آنچه مسلم است اینکه بازارهای مالی توسعه یافته می تواند به ارتقای سطوح کمی و کیفی رشد اقتصادی کمک کند. از طرف دیگر رابطه بین سیستم های مالی مطلوب و رشد کارایی، به اثبات رسیده است. نتایج یک تحقیق حاکی است بازار سهام و بانک ها (به رغم تفاوت خدماتی که ارائه می دهند)، ولی نقدینگی سالم بازار سهام و توسعه بخش بانک ها، هر دو روی رشد اقتصادی تاثیر مثبت داشته و تجمع سرمایه و بهبود کارایی را به همراه می آورد. تحقیقات دیگر حاکی است که وضعیت مطلوب توسعه مالی، باعث کاهش هزینه تامین مالی خارجی می شود. اما تحقیق جالب تر و جامع تر دیگری در دست داریم که بیان می دارد حتی اگر توسعه مالی نتواند باعث ارتقای سطح سرمایه گذاری شود ولی باعث بهبود تخصیص سرمایه گذاری و تحریک رشد اقتصادی خواهد شد. اگر FDI را به صورت شاخصی از سهم GDP محاسبه کنیم، آنگاه بین این شاخص و توسعه مالی، یک ارتباط مستقیم پدید می آید. اگر توسعه مالی نقشی در تاثیرات FDI برای تولید یا output داشته باشد، آنگاه بدیهی است که سطوح مختلف FDI بر شرایط سطوح درآمد ملی هم تاثیر تاییدی خواهد داشت. در یک مورد تحقیق سعی بر این بوده که بدانند آیا اقتصادهایی که از توسعه مناسب تری در بازارهای مالی برخوردار بوده اند، لاجرم قادر خواهند بود از FDI در راستای حصول بر رشد اقتصادی خود استفاده بیشتری ببرند یا خیر. پس از حل این مدل، جواب آمد که FDI نمی تواند از نظر آماری معنی دار و بااهمیت باشد. البته گفته می شود جریان ورود سرمایه باعث افزایش نقدینگی در سیستم شده بنابراین نرخ بهره را کاهش می دهد. کاهش نرخ بهره، تقاضا برای دارایی های داخلی را افزایش داده (پول رایج داخلی) و به دلیل رابطه معکوس بین نرخ بهره و سرمایه گذاری خصوصی، لذا حجم سرمایه گذاری ها افزایش یافته و با افزایش امکان کسب سود نیز بالطبع مجدداً مشوقی برای ورود سرمایه خارجی فراهم می شود.

در یک کلام اینکه جذب سرمایه گذاری مستقیم خارجی در کشور، بدون تغییر نگرش در میان سیاستمداران و کارشناسان و ایجاد بستر مناسب برای ورود سرمایه امکان پذیر نیست و در این رابطه، ذکر آمار و ارقام و همچنین تصویب قوانین فرمایشی (که در بهترین حالت به ابراز توصیه های اخلاقی بپردازد) هم قادر به پیشبرد کار نخواهد بود. به همین دلیل تا زمانی که شرایط فرهنگی، اجتماعی و سیاسی مناسب فراهم نشود، طرف های خارجی هم علاقه چندانی به سرمایه گذاری مستقیم در ایران ندارند و نهایتاً چاره یی جز تغییر رویکرد مسوولان رده بالای کشور نخواهد ماند.