سالها قبل، وقتی که میخواستم یادداشتی را برای روزنامهها بفرستم مجبور بودم یا شخصا یادداشت را برای آن ها ببرم و یا از طریق فاکس ارسال کنم.
برای فاکس کردن هم یا باید انتظار آزاد شدن فاکس را میکشیدی و یا ممکن بود وسط کار، پیغامهای error دریافت کنی. بعد هم تازه اگر فاکس میشد، چند دقیقه بعد باید تلفن میزدی تا از وصول مطالب مطمئن شوی.
اما حالا راحتتر شده است. با خیال راحت، یادداشت را تایپ میکنی و بعد مستقیما به آدرس دبیر سرویس مربوطه ایمیلاش میکنی.
اما از وقتی که با قواعد درستنویسی در وب آشنا شدم، همیشه سعی کردهام در هنگام تایپ، این قواعد را رعایت کنم.
اما نمیدانم چرا وقتی یادداشتهایم در روزنامهها منتشر میشود، انگار یک بار دیگر زحمت تایپ را خودشان متحمل میشوند؛ به این دلیل که تمام عبارات مشمول نیمفاصله عملا دچار «فاصله» میشوند. تا آنجا که میدانم این کارکرد نیمفاصله نیازی به وجود نرمافزار مربوطه در کامپیوتر مقصد ندارد و قاعدتا آنها هم متن ارسالی من را با همان رعایت ویژگیهای نیمفاصله، مشاهده و دریافت میکنند.
حالا در فاصلهی کامپیوتر دبیر سرویس، تا کامپیوتر صفحهبند روزنامه چه اتفاقی می افتد؛ من بیتقصیرم. ولی این را میدانم که فایلهای متن تایپی، با شمارهی مربوطه در اختیار صفحهبند قرار میگیرد و مسئولان سرویس مربوطه، میتوانند فایل ارسالی من را نگهداری کنند و عینا در اختیار حروفچینی قرار دهند تا در زمان مقتضی مورد استفاده قرار گیرد.
با این اوصاف، چه فرقی داشت که متن مورد نظر را فاکس میکردم و یا ایمیل.
نمونهاش همان پست زیری است که من، عین متن منتشره در روزنامه را copy و paste کردم.