روابط ما آدم‌ها

چند وقت پیش با  آزاده حرف می‌زدم  و موضوع بحث را هم «روابط بین افراد» گذاشته بودیم.

آزاده حرف خیلی خوبی را مطرح کرد و گفت:

نمی‌‌دانم چرا نمی‌‌توانم اینقدر کلیشه‌وار به رابطه‌ی آدم‌ها نگاه کنم. فکر می‌‌کنم تعریف‌ها باعث می‌‌شوند تا تمامیت آدم رو‌به‌رو در رابطه عیان نشود و همین یعنی یک رابطه‌ی ناقص که تنها برای منفعت‌ها به وجود می‌‌آید فارغ از انسانیت‌ها.

بعد ادامه داد که:

به گمانم هر رابطه‌ای اگر آزاد و بدون پیشداوری شکل بگیرد، لامحاله با خودش، محدوده‌اش را هم می‌‌آورد و تعریفش را. اما اگر از آغاز فایل هر رابطه را در برنامه‌ی خاصی باز کنیم، ممکن است در برنامه‌ی بهتری هم قابل بازشدن بوده باشد که از آن غفلت ورزیده‌ایم.

دیروز داشتم به همین موضوع فکر می‌کردم و سعی کردم این گفته‌ی آزاده را به شکل ملموس‌تری بیان کنم. دیدم بهترین مثال برای فهم این قضیه، می‌تواند تفاوت بین برنامه‌ی  «آفیس 2003»  و «آفیس 2007» باشد.

درست است که این دو برنامه، هرکدام قادر به بازکردن یک فایل word  هستند؛ اما امکانات 2007 در مقایسه با 2003 بسیار بیشتر است و اساساً خیلی از کارکردهایی را که با  2007  قادر به انجام آن هستیم، اصلاً در  2003  پیش‌بینی نشده‌اند.

این وضعیت خیلی مهم است که هرنوع رابطه را باید بر اساس بهترین و کامل‌ترین برنامه‌ی ممکن به پیش ببریم.

مثلا بیشتر ما، اسم این مجموعه‌ی تن‌خواهی صرف را گذاشته‌ایم «عشق». حماقت‌های بشری‌مان برای دور زدن همدیگر را «زرنگی» نامیده‌ایم و صرف عمرمان برای یافتن این دورزدن های طرف مقابل را هم تلاش برای «شناخت و حفظ رابطه» می‌خوانیم و خیلی چیزهای دیگر…

باید به این قضیه توجه داشته‌ایم که برنامه‌ی مناسب برای بازکردن فایل «تن‌خواهی»، هیچ‌گاه با نرم‌افزار «عشق» کار نمی‌کند؛ بلکه این فایل، برنامه‌ی خاص خودش را دارد؛ روابط خاص خودش را دارد؛ تعریف‌های خاص خودش را دارد، مناسبات خاص خودش را دارد؛ عملکرد خاص خودش را دارد و …

احتمالاً باید به همین دلیل باشد که آزاده گفته:

من فکر می‌‌کنم در تمام فعالیت‌های خودمان،  از جمله مراودات‌مان هم نیاز به خلاقیت داریم.