دو روز کاری!

امروز یکی از دوستان که یادداشت قبلی من را دیده بود و ظاهراً دلش هم بدجوری گرفته بود، آمد پیشم و ضمن تایید این عبارت که «زندگی خیلی گه است»، بی‌مقدمه  پرسید: «دوست داشتی الان چه‌کاره بودی؟»

داشتم به همین موضوع فکر می‌کردم که واقعاً الان دوست داشتم «چه‌کاره» بودم که این دوست‌مان آهی کشید و ادامه داد:

«دوست داشتم صاحب یک مجتمع صنعتی دامداری و مرغداری بودم.

وقتی از دور، سوار بر بنز قدیمی وارد جاده‌ی خاکی منتهی به مجتمع خودم می‌شدم، با دیدن رد گرد و خاک  همه فریاد می‌زدند: «حاجی اومد- حاجی اومد-  زود جمع کنید برین سر کارتون…»

آن وقت در بزرگ آهنی مجتمع را باز می‌کردند و من در کنار دفتر مرغداری پارک می‌‌کردم.

مشاور امینی هم به نام «رجب‌علی» داشتم که تا دم در ماشین می‌آمد و تعظیم عرض می‌کرد و گزارش روز قبل از وضعیت کار را در حینی که به دفترم می‌رفتم به من ارائه می‌داد.

در میان حرکات‌اش، نگاهی هم به دربان می‌کرد با این مضمون که صبحانه‌ی من را هم آماده کنند.

معمولاً صبحانه را در دفترم می‌خوردم.

حالا یک ساعتی است که در دفترم هستم و صبحانه را هم خورده‌ام. بعد لباس کارم (شامل روپوش مخصوص با چکمه‌ی بلند) را می‌پوشیدم و برای سرکشی به محوطه‌ی نگهداری مرغ‌ها و  گاوها می‌رفتم.

حدود یک ساعتی مشغول این کار بودم و با مسئولان مربوطه مشورت می‌کردم.

ساعت 10  با دامپزشک مجتمع قرار کاری در دفتر خودم داشتم و رجب‌علی این موضوع را به من یادآوری می‌کند.
می‌روم دفتر و به رجب‌علی می‌گویم به «…» زنگ بزند که ناهار را پیش «…» می‌روم.

اما این «…» کیست؟ بعداً خواهم گفت.

جلسه با دامپزشک حدود نیم ساعت طول می‌کشد و گزارش او را از وضعیت دام‌ها و ماکیان مجتمع، استماع می‌کنم و خوشبختانه مورد حادی دیده نشده است.

چک حق‌الزحمه‌ی دامپزشک را برایش می‌کشم و می‌دهم دست‌اش. تشکری می‌کند و می‌رود.

داشتم در مورد «…» می‌گفتم.

می‌تواند یکی از دخترهای دهات اطراف مجتمع باشد که من او را نشانده‌ام.

حالا ساعت نزدیک یازده است.

از جاساز دفترم، بطری مشروب را درمی‌آورم و دو تا پیک کوچک می‌زنم. کمی سر حال می‌آیم.

از دفتر تا خانه‌ی «…» حدود یک ربع با ماشین راه است.

موبایلم را دست رجب‌علی می‌دهم که اگر خانم‌ام یا هرکس دیگری زنگ زد، بگوید که حاجی رفته فرمانداری یا بخشداری برای جلسه.

ساعت یازده و ربع زنگ در خانه را می‌زنم.

«…» با شتاب و خوش‌آمد‌گویان، در حیاط را باز می‌کند تا ماشین را بیاورم داخل.

ناهار قرمه سبزی بار کرده با زرشک‌پلو و مرغ خیلی چرب.

روی ایوان خانه‌ی روستایی، از این متکاهای سوسیسی چند تا روی هم گذاشته و در کنار آن منقل را برپا می‌کند.

وافور را خودش گرم می‌کند و دست‌ام می‌دهد. سه بست بیشتر نمی‌کشم. وافور آدم را زمین‌گیر می‌کند.

ناهار را می‌خورم.  قیلوله‌ای نیم‌ساعته می‌کنم و بلند می‌شوم.

احتمالاً چیزهای دیگری هم بلند می‌شود و من را  تا ساعت چهار مشغول خودش نگه می‌دارد!!

ساعت 5 در دفترم هستم. زنگی به منزل می‌زنم و احوال‌پرسی می‌کنم. اظهار خستگی می‌کنم  از کار زیاد

می‌گویم اگر کاری ندارند، امشب دامپزشک می‌آید برای زایمان دو تا از گاوها و من باید حتماً حضور داشته باشم.

در صورت موافقت منزل، تا غروب توی مجتمع می‌مانم و شب را با «…» سر می‌کنم و اگر حالی برایم باقی مانده باشد که چه بهتر!!!

فردا نزدیک ظهر به منزل زنگ می‌زنم و می‌گویم ناهار را با آن‌ها می‌خورم.

حتما منزلی‌ها خیلی خوشحال می‌شوند که پس از دو روز کاری سخت!! می‌توانند به من محبت کنند و خستگی را از تن درآورند…»

دوستم در ادامه توضیح داد:

«به همین راحتی و خوشی، دو سه روز را سر می‌کنی. بقیه‌ی روزها هم مثل همین‌ها خواهد بود…»

هاج و واج داشتم نگاهش می‌کرد که گوشی‌اش زنگ خورد و رفت سمت دیگری که موبایلش را جواب بدهد.