این دلهره‌ها را جدی بگیریم

یادداشت اخیر مزدک نظری در وبلاگ‌اش، چندان زیاد مورد توجه قرار نگرفت و دیده نشد؛ اما به نظرم حاوی نکات نکان‌دهنده‌ای بود که از این حیث جا داشت خیلی بیش‌تر از سوی محافل مطبوعاتی مورد نقد و کاوش قرار می‌گرفت.

مزدک در جایی از یادداشت‌اش می نویسد:

«از شما می ترسم. من از این لبخندهای شما، از مهربانی هایتان، از دستی که به شانه ام می زنید، از بوسه هایتان می ترسم… می دانم که با این حرف ها ناامیدتان می کنم، ولی باید بدانید که چرا گم شده ام، چرا نیستم، چرا از شما می گریزم. صورت تک تک تان را به یاد می آورم و عرق از شقیقه ام راه می گیرد تا زیر گردن، دستم می لرزد و پایم یخ می کند. خراب می شوم…»

مزدک در همین چند سطر، جان‌مایه‌ی اصلی نگاه خودش را پس از آزادی از زندان بیان می‌کند. حتی تا همین‌جا هم کافی بود که بفهمیم مزدک می‌خواهد چه چیزی به ما بگوید.

اما مزدک با تیزهوشی که از یک روزنامه‌نگار حرفه‌ای انتظار می‌رود، در لفافه دنبال این است که رویکر و دلایل خودش را در به‌وجود‌آمدن چنین فضایی تشریح کند. این کار دقیقاً مصداق این است که «یک روزنامه‌نگار، همیشه یک روزنامه‌نگار است و هیچ‌وقت از انجام وظیفه‌ی خود کوتاهی نخواهد کرد».
با هم بخوانیم:

«… مردی که آن شب از زیرزمین بازداشتگاه تا در سلول بردم، جوان بود و ریزه. خوب یادم مانده که کت سیاه و شلوار تنگ پوشیده بود چون با بقیه فرق داشت. آنقدر گرم و به لطف دستم را گرفته بود که آنی دلم خواست دو دستی بازویش را بگیرم و به او تکیه کنم. روی دست یخ کرده ام را مالید و پنهانی اسمم را زمزمه کرد؛ انگار که من را می شناخت.

می لرزیدم، سردم بود و نمی دانم در ذهن ویرانم چه می گذشت. او چه کسی بود؟ آیا دیده بودمش، می شناختمش؟ آیا بعد از آن شب باز با او رو به رو شده ام؟ کسی که در آن حال می خواست کمی، به قدر یک نفس برای غریقی در لجن، کمکم کند… راستش را بگو؛ تو نبودی؟ تویی که داری این نوشته را می خوانی و شاید در فیسبوک زیر لینک این نوشته لایک می زنی. بگو تو بودی؟…»

حالا دیگر مزدک هرآن‌چه را که لازم بوده به ما گفته است…

«.. نه، من دیگر آدم نخواهم شد. دیگر آن آدم شاد و بی خیال سابق نخواهم شد…. فقط می دانم هر چندوقت به خاطره ای مثل این می گیرد و مثل سیم خاردار دستم، دلم، جگرم را خراش می دهد…»

متاسفانه این حس به حدی سنگین و آزادهنده است که مزدک را وادار کرده بگوید:

«… از هر نگاه آشنا، هر صدا و حتی هر بوسه آشنا… بله، از شما می ترسم. از لبخندهای شما، از مهربانی هایتان، از دستی که به شانه ام می زنید، از شما می ترسم و می دانم که با این حرف ها دارم ناامیدتان می کنم؛

اما نمی دانید چه رنجی ست در ترسیدن از عزیزان، در گریختن و پنهان شدن از شما، دوری از شما… باید بگویم دلم برایتان تنگ شده. اینجا، در خلوت هولناکم، مقابل مانیتور نشسته ام و صورت تک تک تان را به یاد می آورم. عرق از شقیقه ام راه می گیرد تا زیر گردن، دستم می لرزد، پایم یخ می کند. و باز خراب می شوم…».

نمی دانم باید چه بگویم. واقعاً رزوگار غریبی است نازنین… افسوس