اگر از ما بخواهند که ویژگی‌های مبرز یک ایرانی را توصیف کنیم، مسلماً اول از همه از خصائل مثبت و صفات حمیده‌ای چون مهربانی و مهمان‌نوازی و عطوفت و علاقه به شعر و هنر و … یاد خواهیم کرد.
صرف‌نظر از تهوع‌آور بودن این سؤال و البته سرگیجه‌آور بودن پاسخ‌های کلیشه‌ای‌تر ما به آن، اگر از منظر نگاه بدینانه به این قضیه نگاه نکنیم و اگر بخواهیم صرفاً نگاه خوش‌بینانه داشته باشیم، باید گفت گفت که اغراق در بیان واقعیات و جمع‌کردن یک ویژگی برای کل افراد آن جامعه، نه تنها واجد هیچ اعتبار دقیق و همه‌جانبه‌ای نبوده، بلکه برعکس، گزاره‌ی مورد نظر فوق را هم از کارکرد منفی برخوردار خواهد ساخت. دلیل اش هم این‌که قسمت زیادی از آن خصائص مثبت، اصولاً اکتسابی است (یعنی چنین نیست که بنده‌ی نوعی از شکم مادرم مهمان‌نواز و مهربان و مهرورز بیرون آمده باشم).
بگذریم. موضوع بحث من، سررسیدی است که تازه به دستم رسیده است.
نمی‌دانم طراح محترمی که طرح روی جلد این سررسید را ارائه داده است، در مورد ایران و ویژگی‌های ایرانی‌بودن، چه برداشتی داشته است.
در این تصویر می‌بینیم که عبارت «ایران؛ سرزمین مهر»، در ذیل عکسی نگاشته شده است که یک شیر، به یک گاو حمله کرده و در حال دریدن اوست.
حالا آن «مهر» کجا و این «درندگی» کجا؟